Mevlana'dan
Posted: Mon Nov 14, 2011 1:41 am
Sonsuz bir karanlýðýn içinden doðdum.
Iþýðý gördüm, korktum.
Aðladým.
Zamanla ýþýkta yaþamayý öðrendim.
Karanlýðý gördüm, korktum.
Gün geldi sonsuz karanlýða uðurladým sevdiklerimi...
Aðladým.
Yaþamayý öðrendim.
Doðumun, hayatýn bitmeye baþladýðý an olduðunu;
aradaki bölümün, ölümden çalýnan zamanlar olduðunu öðendim.
Zamaný öðrendim.
Yarýþtým onunla...
Zamanla yarýþýlmayacaðýný,
zamanla barýþýlacaðýný, zamanla öðrendim...
Ýnsaný öðrendim.
Sonra insanlarýn içinde iyiler ve kötüler olduðunu...
Sonra da her insanýn içinde
iyilik ve kötülük bulunduðunu öðrendim.
Sevmeyi öðrendim.
Sonra güvenmeyi...
Sonra da güvenin sevgiden daha kalýcý olduðunu,
sevginin güvenin saðlam zemini üzerine kurulduðunu öðrendim.
Ýnsan tenini öðrendim.
Sonra tenin altýnda bir ruh bulunduðunu. ..
Sonra da ruhun aslýnda tenin üstünde olduðunu öðrendim..
Evreni öðrendim.
Sonra evreni aydýnlatmanýn yollarýný öðrendim.
Sonunda evreni aydýnlatabilmek için önce çevreni
aydýnlatabilmek gerektiðini öðrendim.
Ekmeði öðrendim.
Sonra barýþ için ekmeðin bolca üretilmesi gerektiðini.
Sonra da ekmeði hakça üleþmenin,
bolca üretmek kadar önemli olduðunu öðrendim.
Okumayý öðrendim.
Kendime yazýyý öðrettim sonra...
Ve bir süre sonra yazý, kendimi öðretti bana...
Gitmeyi öðrendim.
Sonra dayanamayýp dönmeyi...
Daha da sonra kendime raðmen gitmeyi...
Dünyaya tek baþýna meydan okumayý öðrendim genç yaþta...
Sonra kalabalýklarla birlikte yürümek gerektiði fikrine vardým.
Sonra da asýl yürüyüþün kalabalýklara karþý olmasý gerektiðine aydým.
Düþünmeyi öðrendim.
Sonra kalýplar içinde düþünmeyi öðrendim.
Sonra saðlýklý düþünmenin kalýplarý yýkarak düþünmek olduðunu öðrendim.
Namusun önemini öðrendim evde...
Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk olduðunu;
gerçek namusun, günah elinin altýndayken, günaha el
sürmemek olduðunu öðrendim.
Gerçeði öðrendim bir gün...
Ve gerçeðin acý olduðunu...
Sonra kararýnda acýnýn, yemeðe olduðu kadar hayata dalezzet kattýðýný öðrendim.
Her canlýnýn ölümü tadacaðýný, ama sadece bazýlarýnýn
hayatý tadacaðýný öðrendim.
Ben dostlarýmý ne kalbimle ne de aklýmla severim.
Olur ya...
Kalp durur...
Akýl unutur...
Ben dostlarýmý ruhumla severim.
O ne durur, ne de unutur...
MEVLANA
Iþýðý gördüm, korktum.
Aðladým.
Zamanla ýþýkta yaþamayý öðrendim.
Karanlýðý gördüm, korktum.
Gün geldi sonsuz karanlýða uðurladým sevdiklerimi...
Aðladým.
Yaþamayý öðrendim.
Doðumun, hayatýn bitmeye baþladýðý an olduðunu;
aradaki bölümün, ölümden çalýnan zamanlar olduðunu öðendim.
Zamaný öðrendim.
Yarýþtým onunla...
Zamanla yarýþýlmayacaðýný,
zamanla barýþýlacaðýný, zamanla öðrendim...
Ýnsaný öðrendim.
Sonra insanlarýn içinde iyiler ve kötüler olduðunu...
Sonra da her insanýn içinde
iyilik ve kötülük bulunduðunu öðrendim.
Sevmeyi öðrendim.
Sonra güvenmeyi...
Sonra da güvenin sevgiden daha kalýcý olduðunu,
sevginin güvenin saðlam zemini üzerine kurulduðunu öðrendim.
Ýnsan tenini öðrendim.
Sonra tenin altýnda bir ruh bulunduðunu. ..
Sonra da ruhun aslýnda tenin üstünde olduðunu öðrendim..
Evreni öðrendim.
Sonra evreni aydýnlatmanýn yollarýný öðrendim.
Sonunda evreni aydýnlatabilmek için önce çevreni
aydýnlatabilmek gerektiðini öðrendim.
Ekmeði öðrendim.
Sonra barýþ için ekmeðin bolca üretilmesi gerektiðini.
Sonra da ekmeði hakça üleþmenin,
bolca üretmek kadar önemli olduðunu öðrendim.
Okumayý öðrendim.
Kendime yazýyý öðrettim sonra...
Ve bir süre sonra yazý, kendimi öðretti bana...
Gitmeyi öðrendim.
Sonra dayanamayýp dönmeyi...
Daha da sonra kendime raðmen gitmeyi...
Dünyaya tek baþýna meydan okumayý öðrendim genç yaþta...
Sonra kalabalýklarla birlikte yürümek gerektiði fikrine vardým.
Sonra da asýl yürüyüþün kalabalýklara karþý olmasý gerektiðine aydým.
Düþünmeyi öðrendim.
Sonra kalýplar içinde düþünmeyi öðrendim.
Sonra saðlýklý düþünmenin kalýplarý yýkarak düþünmek olduðunu öðrendim.
Namusun önemini öðrendim evde...
Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk olduðunu;
gerçek namusun, günah elinin altýndayken, günaha el
sürmemek olduðunu öðrendim.
Gerçeði öðrendim bir gün...
Ve gerçeðin acý olduðunu...
Sonra kararýnda acýnýn, yemeðe olduðu kadar hayata dalezzet kattýðýný öðrendim.
Her canlýnýn ölümü tadacaðýný, ama sadece bazýlarýnýn
hayatý tadacaðýný öðrendim.
Ben dostlarýmý ne kalbimle ne de aklýmla severim.
Olur ya...
Kalp durur...
Akýl unutur...
Ben dostlarýmý ruhumla severim.
O ne durur, ne de unutur...
MEVLANA